آگاهی بخشی به مردم برای نجات از تفرقه ها، سوءباور‌ها و ناامیدی‌های حاصله از غیبت امام غایب، مسئولیتی بزرگ بر دوش همه ائمه (ع)، به ویژه امام حسن عسکری (ع)
بود.
امام عسکری علیه السلام، به عنوان حلقۀ وصل دوران حضور و عصر غیبت، بیش‌ترین خدمت را به جامعۀ مهدی باوران ارائه کردند؛ چراکه فصل بهره مندی انسان‌ها از امام
ظاهر رو به پایان بود و در پی آن دوران بسیار مهمی در زندگی پیروان اهل بیت (ع) پیش آمد. این دوران هم زمان با دو رخداد مهم آغاز شد: نخست، رسیدن آخرین حجت
الهی به مقام امامت؛ دوم، قرار گرفتن آن حضرت در پس پردۀ غیبت.
گرچه برگزیدگانی از شیعه برای این مرحله آمادگی کامل داشتند؛ اما می‌بایست هر دو رخداد (امامت و غیبت)، برای عموم شیعیان به اثبات برسد. امام حسن عسکری علیه
السلام با استفاده از ابزار‌های محدودی که در اختیار داشتند، مدلی را برای جامعۀ شیعی پس از غیبت طراحی فرمودند که بقای تشیع را تضمین می‌کرد. این کار عظیم
و ارزشمند در شرایطی انجام شد که از سوی دولت عباسیان کنترل شدیدی بر ارتباطات امام صورت می‌پذیرفت.
علت شدت فشار‌ها در عصر امام عسکری (ع)
شدت این فشار‌ها به قدری بود که سه پیشوای بزرگ شیعه که در مرکز حکومت آن‌ها (سامراء) می‌زیستند، با عمر کوتاهی به شهادت رسیدند؛ ولی در این میان، فشار‌ها و
محدودیت‌های زمان امام حسن عسکری علیه السلام به دو علت از دو پیشوای قبلی بیش‌تر بود:
انتخاب استاد ایرانی به عنوان دانشمندبرتر آکادمی علوم جهان .
امام ,غیبت ,عسکری ,ع ,دوران ,عصر ,حسن عسکری ,امام حسن ,دو رخداد ,عسکری ع ,عسکری علیه
درباره این سایت